Վերջալույսի դրաման և որսորդները

վերջալույսի դրամա... այն լույսը, որը «բռնելու» համար ահագին վազվզեցի Խոր Վիրապի շրջակա բլուրներով:
Բարեբախտաբար շուտ գտա իմ փնտրած կոմպոզիցիան և սա դարձավ այն կադրերից, որը նկարելու ժամանակ արդեն գիտես, որ վերջում ինչ-որ լավ բան կստացվի:
Ինքնագոհ ու մեծ վստահությամբ ետ էս դառնում տուն՝ հույսով, որ այսօր գոնե մեկ լավ կադր կտոր պոկեցիր բնությունից ու քեզ հետ տարար... բայց տարար՝ բնությունից առանց որևէ բան պակասեցնելու... առանց այն ավիրելու... և առանց նրա ամողջականությունը խաթարելու:


Հենց այս մոտոցումն է, որ լուսանկարչությանը (նկարչությանը) վեր է բարձրացնում բոլոր այլ տեսակի սուտ բնասիրություններից, ինչպիսին է օրինակ որսորդությունը: Ես պարզապես չեմ հասկանում, թե ինչպես կարող է 21-րդ դարում «որսորդ» մասնագիտություն գոյություն ունենալ: Չեմ հասկանում... քանի որ փոխվել է և մարդկանց ապրելապերպը և արժեքները, որոնցով ապրում են ժամանակակից մարդիկ: Այլևս անհրաժեշտություն չկա որսորդության: Շատ եք ցանկանում միս ուտել, գնացեք խանութ ու առեք ինչ-որ ֆերմայի, ինչ-որ աննասունի միսը:

Բայց, ոչ թե ցռան սրիկայի պես դարան մտնես կենդանիների ջուր խմելու վայրում, ու 100 մետրից դիպուկահարով սպանես ջուր խմող կենդանուն... վերջում էլ գնաս նստես զոհիդ վրա ու գլուխը ձեռքիդ մեջ նկարվես՝ ի նշան «մեծ տղամարդկության»: Ասեմ իմացեք, ինձ համար,  համասեռամոլներն ավելի շատ տղամարդ են քան դուք:
Դուք միայն մի ճանապարհ ունեք մարդ դառնալու... այն է որսորդական զենքը փոխարինել ֆոտոխցիկով...

Իսկ դուք ին՞չ կարծիքի եք որսորդության մասին.... 

Եվ առհասարակ ֆոտոյի հետ կապված ցանկացած նախաձեռնություն ողջունում եմ ու հնարավորությանս չափով սատարում: Այսօր մի նոր կայք http://photomol.com/ է գործի դրվել իմ ընկեր Աշոտ Առուշանյանի կողմից: Այնտեղ արդեն կան շատ հետաքրքիր նորություններ ֆոտոյի աշխարհից: Հեղինակը խոստանում է այն թարմացնել հաճախակի: Այնպես որ, մտեք, կարդացեք: