Ֆոտոռեպորտաժ դպրոցից

Անցած շաբաթ օրը հայրենի հողեր էինք գնացել, իսկ ավելի կոնկրետ` Վանաձոր: Ստացվեց այնպես, որ պետք էր դպրոց գնալ ու եղբորս դստերը ուղեկցել տուն:

Իսկ դպրոցն էլ հենց այն նույն դպրոցն է, որտեղ սովորել եմ ուղիղ 10 տարի առաջ, և այս ամբողջ ընթացքում որևէ անգամ չէի այցելել դպորց և շատ ուրախացա ընձեռնված հնարավորությունից:
Սրտի թրթիռով բարձրացա 2-րդ հարկ` իմ նախկին դասասենյակ: Բայց այն ինչ տեսա այնտեղ, շատ մտահոգիչ էր:
Դասարանը գրամ անգամ չէր փոխվել: Նույն կահավորանքը, նույն չանգռված ու բարոյապես մաշված «ռեմոնտը», նույն կոմունիստական սեղաններն ու նստարանները...

Պատերին միայն մի քանի պաստառներ էին ավելացել` դասարանը դարձնելով ռազմագիտության ոգեկոչման կառափնարան, կամ նման մի բան... այդ պաստառներն էլ ավելի էին թանձրանում Սյերան Օհանյանի, Սերժիկի և Խաչատուրովի ջղային նկարների ազդեցության տակ:

Ավաղ մեր երկնիշ (երկուական համակարգով երևի) տնտեսական աճը որևէ կերպ չէր անդրադարձել հարազատ դպրոցիս բարեկեցության վրա: 

Դե ինչ սպասենք եռանիշ աճերին... 

Մանկական հիշողություններն ու տպավորությունները թարմացնելու համար, ստրոև տեղադրում եմ մի քանի նկար դպրոցի դասարաններից.

 

 

վերոհիշյալ ջղային ձաձաները

 

 

Ինչ դպրոց առանց երեխաների:

1-դասարանցիների «Այբբենարանի» հանդեսի նախապատրաստական փորձերը...

կամ այլ կերպ ասած` բալիկները

 

 

էս էլ ես...:)